Het huiselijke leventje

Hier in Canada gebeurt ontzettend veel, al zijn de meeste dingen die ik tegen kom van zeer huiselijke aard. Om die reden en omdat ik druk ben met deze dingen schrijf ik niet zoveel als ik zou kunnen.

Afgelopen week was ik druk met het uitladen van een stapel bierkratten en sloeg ik de achterklep van de auto dicht op mijn neus. Wat betekende dat dit de derde keer is dat ik mijn neus gebroken heb. Niks heftigs al verteld Cindy mij dat hij nog een tikkie schever staat dan hij al deed.

Verder een hoop kleine dingetjes die ik grappig vind. Ineens kom je erachter hoe weinig je weet van Noord-Amerikaanse topografie. Niet dat iemand hier daar vervelend over doet, maar de algemene wijsheden die iedereen weet hier heb ik niet. Vergelijk het met dat de maas in Maastricht binnenkomt en in Rotterdam Nederland verlaat. Algemene dingen die ik gewoon niet weet. Daar aan denkende moet ik denken aan hoe Amerikanen (en ik denk ook Canadezen) geen drol weten van Europese topografie en denken dat Nederland een provincie is. Dit verbaast me steeds minder. Vooral gezien de uitgestrektheid van het land en hoe weinig ik (en daarmee denk ik een hoop anderen) weet van Amerikaanse topografie.

Ook merk ik dat ik in het Engels begin te denken en het me meer moeite kost om dingen terug te halen naar het Nederlands. In het verlengde daarvan is het dus ook steeds makkelijker om muziek en films te volgen in het Engels.

Nog steeds blijf ik verbaasd over de natuur hier. Dingen die je hier voorbij ziet rennen/dwarrelen of vliegen. Het feit dat je hier met enige regelmaat een stinkdier tegen komt, kolibries tegen komt in de tuin, aligatorbijtschildpadden wegschieten als je in de buurt van een beek komt. Erg grappig nog steeds.

Verder valt het me op dat de kinderen meer naar mij toetrekken en mij steeds meer als vaderfiguur beginnen te zien. Uiteraard ging dit niet zonder drempels maar beetje bij beetje win ik hun vertrouwen en accepteren ze mijn raad hulp of disciplinaire maatregelen.

Een paar weken heb ik de buikomtrek van Nipper gemeten (bij benadering) Nipper is de witte kater hier in huis en het blijkt dat zijn buikomtrek een kleine negentig centimeter is en ik vermoed dat hij een kleine vijftien kilo weegt. Schat van een beest overigens, erg aanhankelijk.

Een paar weken zijn Cindy en ik naar Camebridge gereden om een optreden van Peter Shaw te zien. Een Australische zanger die kroegmeezingers zingt en een leuk feestje maakt van zijn optredens. Het grappige was dat ik buiten een sigaretje aan het roken was en ik voor het eerst sinds mijn aankomst in Canada een prostituee aangeboden kreeg. Dit door een man die minimaal 70 moet zijn geweest; "Hij had een paar vrouwtjes die mij een goede tijd zouden kunnen bezorgen bij hem thuis". Naast het feit dat ik de behoefte niet had om iets dergelijks te doen was ik ergens wel benieuwd wat voor vrouwen een pooier van in de zeventig hadden. De nieuwsgierigheid was alleen niet groot genoeg om met hem mee te gaan, maar frapant was het zeker.

Voor nu weer even genoeg, en waarschijnlijk tot sneller dan de laatste keer!

Na enige tijd...

besluit ik maar weer eens wat neer te plempen in de vorm van wat woorden die samen zinnen vormen. Aangezien er een hoop gebeurd is ben ik bang dat dit wel eens een enorme waterval van woorden zou kunnen worden.

Daarnet kwam ik er wederom achter dat katten vele malen slimmer zijn dan honden.
Om een uur of half negen in de avond wilde Samson (de newfoundlanderretrieverkruising die niet van water houd) even naar buiten. "Ach prima" dacht ik, dus open ik de achterdeur voor het arme schepsel. Volledig bij zinnen zeg ik tegen Alfonso: " Als de hond blaft, doe de deur even open". Nu was ik vergeten dat het domme ding alleen blaft voor zinloze dingen als eenhoorns, elfjes en andere onzichtbare dingen en niet als hij zelf iets wil.
Nu, rond half een in de morgen dacht ik (na het zien van 3 uur standupcomedy met Cindy); "Goh, de keuken is een pleurisbende, laat ik daar eens wat aan gaan doen, en laat ik daarvoor een sigaretje roken. Weet je wat, aangezien Kevin (de exman die beloofde de honden te verzorgen) wederom niet is op komen dagen laat ik de honden mee naar buiten nemen.
Beneden aangekomen tref ik de halfseniele beagel aan en een paar verdwaalde katten en vraag me af waar het grote domme ding is. Geheel zwart als hij is zie ik hem niet voor de deur zitten dus begin lichtelijk in paniek (volledig vergeten van bovenstaande) te bedenken waar hij in godesnaam kan zijn.

Even volledig op een zijspoor: zeer regelmatig raak ik (als hoodkattenvoervoorziener) Nipper kwijt. Nu zullen de mensen die katten hebben denken; Ja ach, ik raak mijn kat regelmatig kwijt. Dit moge zo zijn, maar jullie kat is niet volledig wit en weegt minstens 15 kilo. Toen ik vanmiddag met hem aan het knuffelen was, waarin hij op zijn rug gaat liggen erachter kwam dat mijn hand met volledig gespreide vingers twee keer op zijn buik paste (in de breedte). Toen kwam ik tot de conclusie dat zijn buikomtrek op zijn breedst minimaal 90 centimeter moest zijn, ja dan is het vreemd om zo'n kat kwijt te raken.

Goed, dus ik na een paar paniekmomenten besluit eerst maar eens een sigaretje te gaan roken en dan verder te zoeken naar de hond. En ja hoor, in het pikkedonker heb ik de hond over het hoofd gezien op de plek waar hij waarschijnlijk de afgelopen tweeeneenhalf uur heeft doorgebracht. Het zielige aan dit verhaal is, is dat het al ruim twee uur zwaar regende en hij met zijn lange vacht eruitzag als een vaatdoek die nodig uitgewrongen moest worden.

De reden waarom ik in het begin van dit uitbraaksel van woorden vertelde dat katten veel slimmer zijn dan honden is omdat ik na hem een knuffel gegeven te hebben, samen met hem (kwispelend) de voordeur uitloop om een sigaretje te roken en hij (in de regen) vrolijk met mij meewandelt.

Mijn god, als ik dit Pluis ooit aangedaan zou hebben zou ze kwaad zijn geweest voor minstens een dag of drie. Toegegeven dat ook de katten hier een stuk minder humeurig en slim zijn dan de katten die ik in Nederland heb gezien.

Een uur of wat daarvoor gebeurde iets wat ik nog niet eerder meegemaakt had. Oliver (de zwarte langharige) wilde een knuffel. Hij vindt het heerlijk om goed door elkaar gehusselt te worden als knuffel. Niet veel later komt de beagel aangewandelt, en terwijl de neuzen elkaar raakte hoorde ik de statische vonk letterlijk knetteren. Waardoor beide mormels zich te pletter schrokken. Wat bij mij uiteraard een onbedaarlijke lach ontlokte.

Goed, genoeg over dieren.

Ik merk dat ik ontzettend veel lol heb in tuinieren, vandaag heb ik een kleine drie liter frambozenjam afgepot, gemaakt met frambozen uit eigen tuin.
Verder ben ik druk met het verplaatsen van tijgerlelies (althans ik denk dat de oranje leliedingen zo heten in het Nederlands) en een hoop achterstallig onderhoud aan de tuin aan het wegwerken en ik vind het heerlijk.

Verders is er een erg leuk contact aan het ontstaan met de buren en de buren van de buren. Waarbij we regelmatig in elkaars tuin te vinden zijn of met zijn allen een "freezie" (chique woord voor waterijs dat je zelf moet bevriezen) of een biertje drinken.

Over bier gesproken, de prijzen hier....
Die zijn ronduit schandalig! Het is bij wet verboden om een flesje bier te verkopen voor minder dan een dollar, dit betekend dus dat een kratje bier hier minimaal vijfentwintig!!! euro kost. Dit is dan geen kratje Heineken of een ander A-merk maar de holger/alberthein/schutter van Nederland. Een kratje Heineken (gebrouwen om de hoek (kilometer of 600 hiervandaan) kost algauw een euro of veertig. Gelukkig ben ik begonnen met de zoektocht (in huis) naar de biermaak-kit. Waarmee je dagelijks een liter of tien bier kan brouwen naar eigen smaak.
Al moet ik zeggen dat ik hier stukken minder drink dan in Nederland. Dit om de hiervoor besproken reden dat het ontzettend duur is om dronken te worden van bier, er kinderen rondlopen waarvoor je (naar het schijnt) altijd verantwoordelijk moet zijn en (niet geheel onbelangrijk) de behoefte steeds minder lijkt te worden.

Afstanden,
Bassie heeft een stage gevonden, in Canada bij de universiteit van Guelph ( een stad met pakhembeet 100.000 inwoners). Nu bleek zijn stage beter te kunnen in een dependance van de universiteit (overigens kent het noord-Amerikaanse onderwijs geen onderscheid tussen HBO en WO). Deze dependance was gelukkig in de buurt zodat het "bereisbaar" zou moeten zijn in Ottawa. Ottawa bevind zich een kleine zeshonder kilometer! hiervandaan. Rare mensen, die romeinen.

voor nu, even genoeg getyped

Het fotoboek uit Holland

Vandaag kreeg ik een fotoboek uit Holland van Joachim.

Wow, wat een ontzettend gaaf cadeau dat je doet inzien wat vriendschap betekend.

Foto's van tien jaar geleden tot het heden. Pff, hoop herinneringen, hoop emoties, een lach en een traan.

Super!

een dagje kajakken rond Rockwood Lake

zoals beloofd een berg foto's van mijn kayaktripje

Om onverklaarbare redenen wilde Cindy mij op alle foto's hebben. Vandaar dit fotogenieke hallmarkblogpostje

Het gespuis dat hier huist

De vis

Om te beginnen maar het gevaarte waar ik het minst van weet, het lijkt op een sluierstaartgoudvis. Geen idee hoe die heet geen idee wat er leuk of niet is aan hem. Maar tsja, het is dan ook een sluierstaartgoudvis.

Al moet ik zeggen dat hij erg geinteresseerd leek in de oranje gloed op de kom voor de camera een foto maakte. Treurig maar waar wordt het niet heel veel interessanter

Maggie

Dit is Maggie, een negen jaar oude Beagel die tot het andere hondse gespuis kwam veel meer weg had van een kat dan van een hond. Nu hangt ze vooral de Beagel uit, wat vooral betekent dat ze ontzettend koppig is en op volstrekt willekeurige momenten stil blijft staan voor een minuut of vijf. Ze was van origine een proefdier waarbij haar eitjes zijn weggenomen voor (waarschijnlijk) zeer belangrijk onderzoek. Momenteel kampt ze met wat gezondheidsklachten als verstoppingen enzo, dus de vraag of ze een jaar of vijftien wordt is niet zeker.

Samson

Samson, een kruising tussen een new-foundlander en een golden retriever. Twee rassen die uitzonderlijk goede zwemmers voortbrengen en dit mormel houdt niet van water. Verder een schat van een beest dat geen greintje kwaad in zich heeft en zijn hele leven spendeert in een onderdanige positie bedelend om aandacht. Voor het eerst dat een hond mij enigszins kan boeien.

De katten

Fergus

Dit is de jager van het stel, zijn handtekeing op zinloze moorden is de slachtoffers op de vloer in de woonkamer of voor/achtertuin achter te laten in redelijke staat, maar zonder hoofd. In de tijd dat ik hier ben betekend dat een viertal roodborstjes (die in Canada zo groot als merels zijn) een handvol muizen en vlak voor ik kwam een stel babykonijntjes.

Als hij thuis is overigens een schat van een kat die zeer duidelijk maakt dat hij aandacht wil.

Nipper
Nipper was de kat van Cindy's vader (die vijf jaar geleden overleden is, en is zodoende geadopteerd als de vierde kat van het gezin.

Deze kat leeft in de kelder (momenteel verstopt onder een slaapbank) en doet weinig anders dan eten en slapen. Volgende keer wanneer ze weer eens aan de wandel gaat zal ik wat fatsoenlijke foto's maken om duidelijk te maken hoe enorm zij is. Ik heb haar nog niet op de weegschaal gezet, maar 12 kilo zal ze makkelijk halen.

Princess Wiggle of Wellington
Hoe schattig dit ook mag klinken, dit is de madam in huis. Die zich slechts door een paar mensen op zeldzame tijdstippen kortstondig laat aaien.

In mijn geval betekend dat ik opzij moet omdat ze naar me blaas, krabt en bijt als ik binnen twee meter van haar kom.

Momenteel is het me gelukt haar een paar keer te aaien zonder dat ze kwaad werd.

Oliver

Oliver is een ontzettende vrijdoos die ontzettend kwijlt als je hem aait. Daarnaast is het een vast jachtvriendje van Fergus op hun nachtelijke strooptochten.

's Zomers zijn eigenlijk alle katten buiten, omdat ze hier voor kiezen, maar 's Winters kroop Oliver regelmatig tegen mij aan in het midden van de nacht en verkoos de lepeltjelepeltje-positie om bij in slaap te vallen. Wat er ontzettend schattig uitziet.

Als Kevin of ik de honden uitlaat volgen Wiggle, Oliver en Fergus de honden, waardoor het net lijkt alsof je met vijf dieren op stap bent, iets wat ik ontzettend schattig vind.

Anyway, veel tekst en foto's voor nu. Tijd voor bed, meer foto's volgen.

een klein tipje van de sluier, ik ben vandaag wezen kajakken in een erg mooi gebied waarbij ik een 'Snapping turtle' kon aaien zo dicht bij was ik. Hopelijk heb ik morgen wat tijd om hiervan het verhaal te schrijven en de foto's te uploaden (wat echt een grafkarwei is met dit programma).

My First Earthquake

Jaja, het is gebeurd, een kleine tweehonderd kilometer hier vandaan was een aardbeving met een kracht van vijf op de schaal van Rigter.
Naar het schijnt was hij ook hier voelbaar en deed dingen schudden. Dit gebeurde om vijf voor twee 's middags.
Ik vernam dit rond vier uur 's middags, dus ja, ik heb mijn eerste aardbeving mee gemaakt, en nee ik heb er helemaal niks van gemerkt of gevoeld.
Hopelijk merk ik het de volgende keer wel. Dan kan ik zeggen dat ik naast er nu één heb meegemaakt hem ook gevoeld heb.

Voor hen die deze briljante reclame van een Canadees biermerk gemist hebben, het biermerk Big Rock schrijft ieder jaar een competitie uit waarbij mensen hun eigen reclames insturen:
Big Rock 2010 entry - Poker Face
En bijna net zo goed, de winnaar van 2010 - Bottle Run

Welkom!

Ten eerste wil ik jullie bedanken voor het nemen van de moeite om hier eens langs te waaien. HIer zal ik zo afentoe eens wat berichten plaatsen over mijn avonturen hier in Canada. Dit zullen geen adembenemende avonturen worden aangezien mijn leven momenteel een enorm huisje-boompje-beestje-gehalte heeft. Doch voor hen die ook dat willen lezen zal dit een plezier worden om te lezen (althans, dat hoop ik).

Verder heeft het even geduurd voor ik ben begonnen met schrijven omdat ik a. even moest wennen aan het hier zijn en mijn draai te vinden en b. ik een tijd lang dacht dat mensen het niet zo interessant zouden vinden hoe ik mijn nieuwgewonnen titel "Stiefvader" beoefen. Maar aangezien er steeds meer vragen kwamen over hoe het was en wat ik zoal doe hierzo ben ik een paar minuten geleden maar begonnen met schrijven.

Laat ik dan maar eens beginnen met schetsen hoe een doordeweekse dag eruit ziet.
De wekker gaat hier om zes uur 's morgens, dit is de tijd dat Cindy opstaat en zich klaar maakt om naar school te gaan. Op dat moment sta ik ook maar op en maak wat koffie voor mezelf en zwaai Cindy uit naar dr werk. Vanaf een uur of zeven/half acht komen de kids naar beneden die zich ook klaar moeten maken voor school. Afhankelijk van hun hoeveelheid slaap is dit een matige tot zeer zeurderige aangelegenheid. Na ontbijt, wat hier meestal bestaat uit pannekoeken/bacon en ei/ontbijtgranen of brownies gaan ze naar school waar hun vader ze naar toe brengt. De school van de kineren is een klein kwartiertje lopen van huis (wat voor Canadese begrippen peanuts is).
De weekenden zien er wat minder dramatisch vroeg uit, al moet ik zeggen dat ik er erg snel aan begin te wennen.

Afgelopen weekend zijn we wezen zwemmen in een oude mijngroeve, die adembenemend mooi was.

Deze oude mijngroeve is genaamd Elora's Gorge of Elora's Quarry.

Tijdens het zwemmen kwamen we een schildpad tegen. Die pak hem beet een 30 cm lang schild had.

Volgens de Rangers die toezicht houden op mensen die van de klif springen is dat ook de enige die er is in de Quarry.

Iedere zomer heeft Cindy een uitwisselingsstudent uit Spanje over welke komende dinsdag aan zal komen, dus ben zeer benieuwd hoe dat zal gaan.

voor de volgende berichten zal k eens wat foto's maken van de vier mormels twee kwijlebakken en de drie onderkruipsels. Tevens wat fijne sfeerfoto's van de omgeving.

Over kwijlebakken gesproken, ik heb nooit echt iets met honden gehad. Ze stinken, kwijlen en hebben geen karakter.

Schokkend maar waar, loopt er hier een kruising tussen een Newfoundlander en een golden retriever. Deze heeft een huidaandoening (oftewel stinkt), kwijlt echt als een malle, maar ik mag hem. Dom als een koe maar het is echt een schat van een beest, zonder ook maar een grijntje kwaad in zich kwispelt en kwijlt hij zichzelf door het leven. Wat eigenlijk best grappig is.

Over kwijlende dingen gesproken, een van de katten hier in huis (Oliver) kwijlt wanneer men hem aait. Dan heb ik het niet over het incontinente afentoe verlies van een druppeltje vocht, dan praat ik over een baard van kwijl dat zich langzaam ontwikkelt op zijn bef. Echt hilarisch!

Anyway, voor nu even genoeg getettert alhier, leuk dat je de moeite hebt genomen dit te lezen en tot snel!